"Ανάκτορα και κήποι βρίσκονται ανάμεσα σε ψηλούς, βραχώδεις λόφους, καταρράκτες και γκρεμούς, μαζί με μοναστήρια σε υπέροχα ύψη και μια μακρινή θέα της θάλασσας
και του Τάγκο που συνδυάζει την αγριότητα των ορεινών περιοχών της Σκοτίας με την πρασινάδα της νότιας Γαλλίας". Έτσι περιέγραψε ο 21χρονος λόρδος Τζορτζ Μπάιρον υα θαύματα της Σίντρα σε μια επιστολή στη μητέρα του. Λίγο ενδιέφερε ότι δεν είχε αντικρίσει ποτέ ούτε τις ορεινές περιοχές ούτε την Προβηγκία, αφού τα λόγια του ήταν πιστή αναπαράσταση αυτής της ημιορεινής περιοχής καντά στη Λισαβόνα που βλέπει στον Ατλαντικό Ωκεανό από το Κάμπο ντε Ρόκα, το δυτικότερο σημείο της Ευρώπης.
Ο Μπάιρον είχε αποσυρθεί εδώ το 1809 για να γράψει το "Προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ", το επικό ποίημα, τμήμα του οποίου περιγράφει το τοπίο της Σίντρα. Η τοποθεσία αυτή, που θεωρήθηκε στη διάρκεια της ρομαντικής εποχής σαν "παράδεισος της Ευρώπης", αποτελούσε προορισμό των πλούσιων και των ευγενών κάθε εθνικότητας για τη θερινή περίοδο. Η ιστορία της Σ΄'ιντρα, πάντως, είναι πολύ παλαιότερη.
Η γεωγραφική θέση της και η γραφική θέα από τα βουνά της Σίντρα αφύπνισε το ενδιαφέρον των Μαυριτανών, οι οποίοι κατά τον 8ο και 9ο αιώνα κατασκεύασαν εκεί ένα οχυρό γνωστό με την ονομασία Καστίγιο ντος Μούρος. Το οχυρό κατακτήθηκε το 1147 από τον Ντομ Αλφόνσο Ενρίκες και παρέμεινε κατοικία της πορτογαλικής βασιλικής οικογένειας μέχρι τον 14ο αιώνα οπότε εγκαταλείφθηκε, ενώ ανακαινίστηκε αργότερα, στη διάρκεια της ρομαντικής εποχής.
Την εποχή αυτή, ο Ντομ Ζοάο Α΄ διέταξε την κατασκευή ενός ανακτόρου στην Τσάο ντα Ολίβα, η οποία σήμερα αποτελεί το ιστορικό κέντρο της Σίντρα και ίσως την τοποθεσία ενός παλαιού μαυριτανικού κτιρίου. Η γοτθική όψη της Σίντρα που έχει αποτυπωθεί σε πολλά άλλα πορτογαλικά κτίρια ήταν έργο ενός άλλου βασιλιά, του Ντομ Μανουέλ, από τον οποίο έλαβε την ονομασία του ο ρυθμός Μανουελίν. Σήμερα το συγκρότημα Πάκο Ρεάλ, που ανακαινίστηκε κυρίως κατά την περίοδο της Αναγέννησης, χαρακτηρίζεται από υπερβολικές αρχιτεκτονικές μορφές και σχήματα, όπως οι δύο κωνικές καπνοδόχοι πάνω από τις κουζίνες που έχουν γίνει σύμβολο της Σίντρα. Το ανάκτορο προσείλκυσε έναν κύκλο καλλιτεχνών και ανθρώπων των γραμμάτων και σύμφωνα με την παράδοση, ο Λουίς ντε Καμόες έκανε εδώ την πρώτη ανάγνωση του ποιήματός του "Λουσιάδες".
Κατά τους αιώνες που ακολούθησαν η πορτογαλική βασιλική οικογένεια έκανε τη Σίντρα "μπουέν ρετίρο" (αγαπημένη εξοχική κατοικία). Το 1747 ο Ντομ Πέντρο αγόρασε την ιδιοκτησία της περιοχής από τον μαρκήσιο του Καστέλο Ροντρίγκο και ανήγειρε εκεί το Παλάσιο Κουελούζ, ένα κομψό κτίριο που περιβάλλεται από ένα πάρκο στολισμένο με αγάλματα ροκοκό, ένα πλωτό κανάλι διακοσμημένο με αθουλέχος, ένα περίπτερο σχεδιασμένο από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ζαν Μπατίστ Ρομπιγιόν και πίδακες, ένας από τους οποίους, η Φόντε ντε Νεπτούνο, αποδίδεται στον Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι.
Το πιο εκπληκτικό κτίριο της Σίντρα είναι ίσως το Παλάσιο ντα Πένα, ψηλά στις βραχώδεις κορυφές των όρων της Σίντρα. Υψωνόταν μέσα από τα ερείπια της Ιερωνυμικής μονής της Νόσα Σενιόρα ντα Πένα και είχε κατασκευαστεί τον 16ο αιώνα για την εξύμνηση των κατορθωμάτων του Βάσκο ντα Γκάμα. Την κατασκευή του ανακτόρου παρήγγειλε ο Φερδινάνδος Β΄ του Σαξ Κόμπουργκ το 1839 για τη σύζυγό του, βασίλισσα Μαρία Β΄ της Πορτογαλίας, από τον Λούντβιχ φον Εσβέγκε. Ο αρχιτέκτων δημιούργησε ένα υπέροχο σύνολο από θόλους, επάλξεις, διαδρόμους και διακοσμήσεις που είχε εν μέρει εμπνευστεί από το κάστρο του Λουδοβίκου Β΄ στη Βαυαρία και εν μέρει από τα έργα του Σίνκελ στην κεντρική Ευρώπη. Εκτός από τις βασιλικές κατοικίες, η Σίντρα είναι επίσης τοποθεσία ναών, μονών και αριστοκρατικών κουίντας. Μια από αυτές είναι η εκπληκτική βικτοριανή κατοικία του Μονσεράτ.
Η ιστορία του ξεκίνησε το 1793 όταν ο Γουίλιαμ Μπέκφορντ, ο πλουσιότερος αυτοδημιούργητος Άγγλος της εποχής, νοίκιασε την ιδιοκτησία αυτή και άρχισε να διακοσμεί το εσωτερικό και τους κήπους της με το λεπτό προσωπικό του γούστο. Μετά από 50 χρόνια περίπου, το Μονσεράτ αγοράστηκε από έναν άλλο Άγγλο, τον σερ Φράνσις Κουκ, ο οποίος ανακατασκεύασε την κατοικία εμπνεόμενος από τα ανάκτορα Μογκούλ της Ινδίας.
Με το άνοιγμα της σιδηροδρομικής γραμμής μεταξύ Λισαβόνας και Σίντρα το 1887, τα θέλγητρα αυτής της τοποθεσίας έγιναν προσιτά σε όλους, όμως παρά την τάση για πρόοδο, η ρομαντική γοητεία της περιοχής έχει παραμείνει αναλλοίωτη.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "UNESCO - ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ"
http://lefobserver.blogspot.com
