στην πλαγιά ενός απότομου βράχου. Η «σπηλιά του ερημίτη», όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν οι ντόπιοι λόγω της θέσης της, αποτέλεσε αρχικά το ησυχαστήριο πολλών μοναχών, ενώ το 1782 έγινε τόπος λατρείας.
Η ιδιαιτερότητα του ναού, που είναι χτισμένος μέσα στα βράχια, αλλά και η δυσκολία στην πρόσβαση ανάγκασαν τις ιταλικές Αρχές να τον εγκαταλείψουν για πολλά χρόνια στην τύχη του.
Μόλις το 1966 η εκκλησία ανακαινίστηκε με πρωτοβουλία των κατοίκων της επαρχίας του Trent, οι οποίοι μάλιστα φροντίζουν εθελοντικά να την ανοίγουν κάποιες μέρες στο κοινό για προσκύνηση.
Άλλωστε οι τοιχογραφίες που υπάρχουν στο εσωτερικό αποτελούν εξαιρετικά κειμήλια του χριστιανισμού, ενώ ολόκληρος ο ναός συμβολίζει τον Παράδεισο στη γη… Και πώς αλλιώς, αφού «αιωρείται» στο κενό και ο επισκέπτης για να τον προσεγγίσει πρέπει να ανέβει μια στενή αυτοσχέδια «σκάλα» με 102 σκαλοπάτια, όλα λαξευμένα στο βράχο.
