Η επιτυχημένη χρησιμοποίηση από τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ, επιθετικών ελικοπτέρων (Ε/Π), στο Βιετνάμ και η μετέπειτα εμφάνιση τους και σε άλλες χώρες έκανε επιτακτική την ανάγκη για την ανάπτυξη ενός παρόμοιου τύπου Ε/Π και από την Ρωσία.
Υπό την καθοδήγηση του γνωστού σχεδιαστή ελικοπτέρων Μ.Λ. Μίλια ξεκίνησε το 19767 στο εργοστάσιο Ε/Π της Μόσχας ένα πρόγραμμα για την κατασκευή ενός επιθετικού ελικοπτέρου τα κυρία μέρη του οποίου προέρχονταν από τα ήδη αξιόπιστα Mi-8 και Mi-4.
Σε σχέση με το αμερικανικό ελαφρύ επιθετικό ελικόπτερο Bell AH-1C Cobra "της εταιρείας Bell /Textron" που είχε ως αποστολή την υποστήριξη του πεζικού, εξοπλισμένο με αντιαρματικά όπλα, το νέο ρωσικό μεταγωγικό-πολεμικό Ε/Π είχε πιο "σκληρές" προδιαγραφές, θα έπρεπε να μπορεί να αποβιβάζει δυνάμεις πεζικού σε επίμαχα σημεία, να αντιμετωπίζει τα Ε/Π του εχθρού, να μεταφέρει διάφορα φορτία και να απομακρύνει τους τραυματίες. Γι' αυτό, έπρεπε να διαθέτει πλήρωμα δύο ατόμων: πιλότο και χειριστή οπλικών συστημάτων. Το πλήρωμα συμπληρωνόταν από ένα τρίτο μέλος (ιπτάμενο μηχανικό) σε ορισμένες αποστολές, θα έπρεπε επίσης να μπορεί να μεταφέρει οχτώ εξοπλισμένους άνδρες ή τέσσερα φορεία στο κεντρικό τμήμα της ατράκτου του.
Το Ε/Π, έπρεπε να διαθέτει υψηλά πτητικά χαρακτηριστικά, ισχυρά όπλα (πυροβόλα ρουκέτες) και σύγχρονα συστήματα εντοπισμού και στόχευσης, αλλά και σύγχρονα ηλεκτρονικά, θα έπρεπε να επιβιώνει σε δύσκολες καταστάσεις με την εγκατάσταση θωράκισης και με την πρόβλεψη εφεδρικών παράλληλων συστημάτων εκτός των κυρίων, αλλά και να χρησιμοποιεί υλικά που θα μείωναν τον κίνδυνο έκρηξης ή ανάφλεξης, σε συνθήκες μάχης. Η ιδέα για ένα τέτοιο "ιπτάμενο άρμα" ανήκει στον Μ.Λ. Μίλια. Μετά τον θάνατο του οι εργασίες συνεχίστηκαν από τον γενικό κατασκευαστή Μ.Ν. Tishenko.
Η σχεδίαση του άρχισε τον Ιούνιο του 1968 ενώ παράλληλα άρχισαν και οι εργασίες για τις γραμμές παραγωγής, κάτι που μείωσε σημαντικά τον χρόνο ανάπτυξης και έτσι τα πρώτα δύο πρωτότυπα απογειώθηκαν στις 15 Σεπτεμβρίου 1969. Αργότερα κατασκευάστηκαν και άλλα δέκα για πτητικές και στατικές δοκιμές. Κατά τη διάρκεια των δοκιμών ένα 1 Ε/Π καταστράφηκε. Οι δοκιμές (αξιολόγηση από το Στρατό) άρχισαν τον Ιούνιο του '70 και σε ενάμιση χρόνο δοκιμάστηκαν 16 Ε/Π.
Κατά τις δοκιμές τα Μι-24, με μέγιστο βάρος απογείωσης 11.000 κιλών έφταναν τη μέγιστη ταχύτητα των 320 χλμ./ώρα στην επιθετική έκδοση και των 340 χλμ./ώρα ως μεταγωγικά. Η οικονομική ταχύτητα ταξιδιού ήταν 270 χλμ./ώρα. Σε στάνταρ συνθήκες ατμόσφαιρας η στατική οροφή του ήταν 1.400 μ. χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η επίδραση του εδάφους και η δυναμική οροφή του τα 4.950 μέτρα. Σε περίπτωση διακοπής λειτουργίας του ενός από τους δύο κινητήρες το Μi-24 μπορούσε να πετά με έναν κινητήρα για μια ώρα.Με κανονικό φορτίο (11 τόνων) και ταχύτητες πτήσης 100-250 χλμ./ώρα το Ε/Π μπορούσε να κάνει ελιγμούς μέχρι 1,75 g.
Η μαζική παραγωγή ξεκίνησε το 1970 και το 1971 τα πρώτα Ε/Π παραγωγής βγαίνουν απ' το εργοστάσιο. Γραμμές παραγωγής είχαν στηθεί σε εργοστάσια στις πόλεις Αρσένιεβ και Ροστόβ, οι οποίες απέδωσαν πάνω από 5.200 μονάδες διαφορών παραλλαγών τα περισσότερα για το Σοβιετικό Στρατό ενώ έγιναν εξαγωγές συνολικά σε 15 χώρες (Αφγανιστάν, Αλγερία, Αγκόλα, Κούβα, Αν. Γερμανία, Ινδία. Ιράκ, Περού, Πολωνία, Υεμένη κ.ά.). Το 1992 η γραμμή παραγωγής του Μi-24 έκλεισε. Το 1995 στη δύναμη του Ρωσικού Στρατού βρίσκονταν 500 Ε/Π και πάνω από 1.000 σ' άλλες χώρες, τα οποία για αρκετό καιρό ακόμα θα μπορούν να πετούν. Γι' αυτό το σχεδιαστικό γραφείο υπό την καθοδήγηση του Β.Β. Βάινμπερ πρότεινε έναν ευρύ εκσυγχρονισμό των ελικοπτέρων αυτών, ώστε να παραταθεί η διάρκεια ζωής τους και να αναβαθμιστεί η επιχειρησιακή τους αποτελεσματικότητα.
ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ εδω