Τα absinthiana είναι τα στολίδια και τα αξεσουάρ που σχετίζονται με την πόση του αψέντι. Αυτό το αλκοολούχο ποτό με γεύση γλυκάνισο γίνεται από τα λουλούδια και τα φύλλα της αψιθιάς, πράσινο γλυκάνισο, γλυκό μάραθο και άλλα βότανα.
Το αψέντι έχει πράσινο χρώμα και αναφέρεται ως Green Fairy (Πράσινη Νεράιδα), αν και μπορεί να είναι και άχρωμο. Το αψέντι έχει υψηλό επίπεδο αλκοόλης και κανονικά αραιώνεται με νερό πριν την πόση. Είναι επίσης πολύ πικρό και συχνά χύνεται σε ένα ποτήρι με νερό αφού πρώτα περάσει από ζάχαρη που βρίσκεται πάνω σε διάτρητο κουτάλι.
Το αψέντι επινοήθηκε το 1797 και μέχρι τη δεκαετία του 1850 είχε γίνει αγαπητό στις ανώτερες τάξεις. Αρχικά ήταν ένα ποτό βασισμένο στο κρασί, αλλά στα μέσα του 19ου αιώνα συνέβη μια καταστροφή στη Γαλλία όσων αφορά τα κρασιά και πολλά από τα γαλλικά αμπέλια καταστράφηκαν. Τότε στράφηκαν στο αψέντι, που ήταν και πιο προσιτό, και έτσι η Πράσινη Νεράιδα έγινε πολύ δημοφιλής στη Γαλλία στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα. Στις αρχές του 18ου αιώνα, το αψέντι σερβίρεται σε ένα συνηθισμένο ποτήρι, με νερό που προστίθεται από μια κανάτα ή κάποιο δοχείο. Με την αυξανόμενη δημοτικότητά του, ειδικά ποτήρια, περίτεχνα κουτάλια, καράφες και βρύσες έκαναν την εμφάνισή τους.
Το αψέντι πιστευόταν πως ήταν τόσο ναρκωτικό όσο και αφροδισιακό. Άρεσε στους μποέμ συγγραφείς του Παρισιού και καλλιτέχνες οι οποίοι υποστήριζαν ότι τόνωνε τη δημιουργικότητα τους. Γνωστοί πότες αψέντι ήταν ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ, ο Όσκαρ Γουάιλντ, ο Χέμινγουεϊ και ο Τουλούζ Λοτρέκ. Ο πίνακας του 1895 "Green Muse" (Πράσινη Μούσα) του Albert Maignan δείχνει έναν ποιητή που υπέκυψε στις χαρές της πράσινης νεράιδας.
Δεξιά, δισκάκια που στα οποία τοποθετούνταν ζάχαρη και στερεωνόταν στο χείλος του ποτηριού
Οι γυναίκες έπιναν αψέντι στα καφενεία και το ποτό θεωρούνταν ακόμη ευγενές, ακόμη και αν οι άνδρες δεν το ενέκριναν πάντα.
Τα absinthiana, τα εργαλεία για την προετοιμασία του αψέντι καθώς και η προετοιμασία του, άρχισαν να εμφανίζονται με την αύξηση της δημοτικότητας του ποτού.
Κουταλάκι του 1890
Το διάτρητο κουτάλι χρησιμοποιήθηκε για να διαλύεται ένας κύβος ζάχαρης σε ένα ποτήρι με αψέντι. Αυτό βοηθάει στο να γλυκαίνει το πικρό ποτό. Η λεκάνη του κουταλιού είναι επίπεδη και μπορεί να στηρίζεται πάνω στο χείλους του ποτηριού, με τη βοήθεια μιας εγκοπής στη λαβή. Άλλο εργαλείο για το αψέντι ήταν μάσκα, ένα διάτρητο μεταλλικό πιατάκι με μικρά πόδια που αιωρούνταν πάνω από το ποτήρι.
Κανάτες για το νερό
Η προσθήκη παγωμένου νερού στο αψέντι έκανε το υγρό να θολώνει, μια διαδικασία γνωστή ως "louche", όπως γίνεται με το ούζο, το τσίπουρο κλπ όταν ρίξουμε νερό. Η προσθήκη του νερού με ακρίβεια θεωρήθηκε σχεδόν μορφή τέχνης. Σε μερικά οινοποτεία υπήρχαν ειδικοί για να δείξουν σε νέους πότες αψέντι πώς έπρεπε να προσθέτουν το νερό από μια κανάτα ή στάμνα.
Κανάτα για το νερό
Οι βρύσες αψέντι έγιναν επίσης δημοφιλής. Ένα μεγάλο γυάλινο δοχείο με δύο ως έξι κάνουλες τοποθετούνταν πάνω σε ένα δίσκο. Μια μικρή ομάδα από πότες θα μπορούσε να προετοιμάσει το αψέντι τους, όλοι την ίδια στιγμή.
Κουταλάκια για τη ζάχαρη
Χρόνια χρήση του ποτού ειπώθηκε πως οδηγούσε στον absinthism, η οποία πιστευόταν ότι προκαλούν εθισμό, ακόμη και παραισθήσεις. Θεωρείται ότι το αψέντι ήταν πηγή πολλών κοινωνικών δεινών και απειλή για τη σύγχρονη κοινωνία. Απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες, ακριβώς πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ το 1912 και ακόμη και στην ίδια τη Γαλλία το 1914. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η εταιρία Pernod Fils παρήγαγε ακόμα αψέντι στην Ισπανία, όπου δεν είχε απαγορευτεί, αλλά σταμάτησε το 1960.
Τσιμπίδες για τη ζάχαρη
Στην Ελβετία, η παραγωγή αψέντι έγινε παράνομη, με το ποτό να αποστάζεται στα σπίτια άχρωμο, και αυτό γιατί ήταν πολύ πιο εύκολο να κρατηθεί μυστικό. Η μυθική Πράσινη Νεράιδα δεν απαγορεύτηκε ποτέ στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη δεκαετία του 1990, έγινε δημοφιλές όταν εισήχθη από την Τσεχία. Το 2000, άρχισε να αποστάζεται και να εμφιαλώνεται αψέντι και στη Γαλλία για πρώτη φορά μετά το 1914.
Βρύση για αψέντι
"The Green Muse", Albert Maignan Pyushhiy, 18953otiko