Στο μυαλό μου έρχεται αμέσως η ισορροπία, η φυσική σύνθεση. Ένας ολόκληρος κόσμος αποτελούμενος από δέντρα, φυτά, πόες, μύκητες, ζώα.
Ένα περιβάλλον που περικλείει στις αγκάλες του απειράριθμα είδη ζωής, σε μεγέθη, βιοποικιλότητα, σχήματα, χρώματα. Ένας απλόχερος δότης οξυγόνου και ζωής. Ένας χρήσιμος φίλος!
Το δάσος μια
έκπληξη για τις αισθήσεις και τη γνώση μας. Πόσοι όμως πραγματικά το
αντιλαμβανόμαστε αυτό. Να μιλήσουμε για την ανεξέλεγκτη υλοτομία, να μιλήσουμε για φωτιές που καίνε πνεύμονες, να μιλήσουμε πάλι για την αισχροκέρδεια και την ασυνειδησία, την ανοησία των ανθρώπων που δεν αντιλαμβάνονται τα βασικά; Να μιλήσουμε για την τυφλότητα;
Χμ... μάλλον θα προτιμήσω να μείνω στον μυστικό σύντροφο των παιδικών μας παραμυθιών, έναν τόπο μαγικό, βαθύ με αχτίδες φωτός να παίζουν........
Φωτογραφία Michael Yamashita
