Πολλά βιβλία έχουν γραφτεί πάνω σε αυτό το θέμα.
Οι πιο βασικοί κανόνες είναι:
• Τηρούμε με ευλάβεια τον Κ.Ο.Κ. για την δική μας ασφάλεια, αλλά και την απόκτηση δικαιωμάτων αποζημίωσης σε περίπτωση ατυχήματος.
•
Η επίδειξη ικανοτήτων δεν έχει καμία θέση σε δημόσιους δρόμους γιατί
προκαλεί κίνδυνο, φόβο και δυσφορία σε όλους. Η πολύ γρήγορη οδήγηση ζει
και βασιλεύει με (σχετική) ασφάλεια σε όλα τα ιδιωτικά
αυτοκινητοδρόμια (πίστες) αυτής της χώρας.
Εκεί με ένα μικρό αντίτιμο και τον κατάλληλο
προστατευτικό εξοπλισμό μπορεί οποιοσδήποτε να δοκιμάσει τα όρια του
χωρίς να ενοχλεί ή να βάζει σε κίνδυνο τους συμπολίτες του.
• Φορούμε ΠΑΝΤΑ κράνος και γάντια, ακόμα και για διαδρομή 10 μέτρων, γιατί τα τραύματα στο κεφάλι μπορεί να αποβούν μοιραία, ενώ τα χέρια είναι συνήθως το πρώτο σημείο επαφής του σώματος με το έδαφος. Το κράνος πρέπει να είναι εγκεκριμένου τύπου και να καλύπτει όλο το πρόσωπο σε περίπτωση ατυχήματος.
• Αλκοόλ και λοιπά ναρκωτικά απαγορεύονται. Εννοείται.
• Φορούμε όσο γίνεται προστατευτικό εξοπλισμό (ειδικό μπουφάν, μπότες, ζώνη μέσης κλπ.) και ποτέ κοντό παντελόνι ή σαγιονάρες! Είναι και θέμα πολιτισμού…
• Δεν διεκδικούμε ΠΟΤΕ την προτεραιότητα μας, ούτε τη θεωρούμε δεδομένη. Γενικά προσπαθούμε να προβλέψουμε τα λάθη των άλλων χρηστών του
δρόμου και να λαμβάνουμε τις αντίστοιχες προφυλάξεις (αμυντική οδήγηση).
• Στις στροφές ισχύει ο κανόνας «αργά μέσα, γρήγορα έξω». Δηλαδή μετακινούμαστε γρήγορα, ομαλά και με ασφάλεια αν μπαίνουμε στις στροφές με 10-20Km/h λιγότερα απ΄ όσο θέλουμε ή νομίζουμε ότι μπορούμε, και στο μέσο της στροφής ανοίγουμε το γκάζι σχεδόν κατά βούληση!
• Δοκιμάζουμε σε άδειους δρόμους τα φρένα της μοτό, σε σημείο μπλοκαρίσματος των τροχών, για να μάθουμε τις δυνατότητες τους – το εμπρός θέλει προσοχή! Το παρατεταμένο μπλοκάρισμα της εμπρός ρόδας εγγυάται την πτώση μας… Τα σύγχρονα ABS κάνουν μικρά θαύματα βέβαια, κυρίως στη βροχή.
• Γέρνουμε το σώμα μας στο εσωτερικό κάθε στροφής, ενώ μετακινούμε και το γόνατο μας προς το εσωτερικό της. Το καλύτερο παράδειγμα αυτής της τεχνικής δίνεται από την παρακολούθηση αγώνων δρόμου με μοτοσυκλέτες.
• Ο συνεπιβάτης δεν πρέπει να ανεβαίνει στη μοτοσυκλέτα όπως σε άλογο, αλλά να περνά το ένα πόδι πάνω απ΄ τη μηχανή με το άλλο πόδι ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ. Την ίδια στιγμή ο αναβάτης κρατά το τιμόνι με τα 2 χέρια, ενεργοποιεί το εμπρός φρένο και πατά και με τα δύο πόδια στο έδαφος.
• Ο συνεπιβάτης πρέπει να ακολουθεί τις κινήσεις του αναβάτη, χωρίς ΠΟΤΕ να τον σφίγγει ή να πέφτει πάνω του. Επίσης πρέπει να χρησιμοποιεί τις χειρολαβές που έχουν κάποια μοντέλα μοτό, αντί να πιάνεται και με τα 2 χέρια από τον αναβάτη.
• Κατά την οδήγηση συμβαίνει το εξής περίεργο, σε όλους τους αναβάτες: Ασυνείδητα οδηγούν τη μοτοσυκλέτα προς το σημείο που εστιάζουν την προσοχή τους. Έτσι η μοτό κατευθύνεται προς τα σημεία που τραβούν την προσοχή, δηλαδή τα πιο επικίνδυνα (δέντρα, μπαριέρες, εμπόδια κλπ.)! Για να αποφευχθεί αυτό το επικίνδυνο φαινόμενο, πρέπει να γίνεται το «target fixation» δηλαδή επιλογή στόχου: Ο αναβάτης πρέπει, αφού αναγνωρίσει τον κίνδυνο, να αποστρέψει το βλέμμα από το επικίνδυνο σημείο και να το επικεντρώσει σε ένα σημείο της επιθυμητής τροχιάς της μοτοσυκλέτας. Με αυτό τον τρόπο γίνεται ουσιαστικά εκμετάλλευση αυτού του ύπουλου φαινομένου.
• Αποφεύγουμε όσο μπορούμε την οδήγηση τη νύκτα. Με αυτό τον τρόπο στατιστικά πετυχαίνουμε μείωση της τάξης του 80% στην πιθανότητα σοβαρού ατυχήματος! Δυστυχώς τα φώτα των μοτό δεν είναι εφάμιλλα με αυτά των σύγχρονων αυτοκινήτων, ενώ η ισορροπία είναι ευάλωτη σε λακκούβες που γίνονται αόρατες τη νύκτα. Η χρήση των φώτων χρειάζεται προσοχή, καθώς τα μεγάλα φώτα (πορείας) της μοτό τυφλώνουν τους άλλους χρήστες του δρόμου με εμβέλεια μεγαλύτερη των 100 μέτρων. Τα μεσαία φώτα (διασταυρώσεως) είναι πολύ πιο φιλικά για τους άλλους, με εμβέλεια μόλις πάνω από 40 μέτρα, αλλά φυσικά δεν επαρκούν για την ασφαλή κίνηση με υψηλές ταχύτητες.
• Για να περάσουμε από μια μεγάλη λακκούβα (όταν η αποφυγή της είναι αδύνατη) πρώτα φρενάρουμε όσο γίνεται και μόλις πριν πέσουμε μέσα επιταχύνουμε για να μειώσουμε την τάση της εμπρός ρόδας να μείνει μέσα στη λακκούβα διπλώνοντας το τιμόνι.
• Ντυνόμαστε ανάλογα με τον καιρό. Τα λεπτά γάντια και το άσπρο κράνος βοηθούν το καλοκαίρι, ενώ το αδιάβροχο παντελόνι και το μπουφάν με θερμική επένδυση κάνουν θαύματα το χειμώνα.
• Οι ωτοασπίδες είναι απαραίτητες για τους αναβάτες «υψηλών ταχυτήτων», αλλά και για τους τουρίστες μεγάλων αποστάσεων. Ο θόρυβος είναι πάντα εκκωφαντικός πάνω στη μοτοσυκλέτα.
• Το καλύτερο σχολείο για όλους τους αναβάτες είναι η οδήγηση (με κατάλληλη μοτό) στο χώμα. Εκεί το γλίστρημα των τροχών είναι συνεχές και επαναλαμβανόμενο, κι έτσι ο καθένας μπορεί να μάθει πώς να αποφεύγει, να ελέγχεί ή και να εκμεταλλεύεται αυτό το επικίνδυνο φαινόμενο που διαταράσσει τον έλεγχο και την ισορροπία.
• Η οδήγηση σε βροχή είναι ό,τι χειρότερο για το μοτοσυκλετιστή. Τα λάστιχα χάνουν 50 – 75% της πρόσφυσης τους και η λάσπη στη ζελατίνα του κράνους μειώνει κατά πολύ την ορατότητα. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή από τον αναβάτη, διατήρηση της ταχύτητας χαμηλά, μικρές κλίσεις στις στροφές και πάντα ομαλές κινήσεις. Γενικά η κίνηση μιας μοτό με καλό αναβάτη εξωτερικά πρέπει να θυμίζει δελφίνι, με ομαλές κινήσεις και καμπύλες τροχιές, και όχι μπαλάκι του πινγκ – πονγκ με απότομες επιταχύνσεις, βεβιασμένες επιβραδύνσεις και σπασμωδικές αλλαγές κατευθύνσεων.