10 λόγοι που μας λείπει ο Freddie Mercury

Σαν σήμερα, στις 24 Νοεμβρίου του 1991 πέθανε ο Freddie Mercury.

Υπάρχει η ποπ, υπάρχει η ροκ. Υπάρχουν η ποπ και η ροκ που είναι κάτι παραπάνω από το genre τους. Υπάρχουν τραγουδιστές – frontmen – performers. Υπήρχε και ο Φαρόκ Μπουλσάρα, δηλαδή ο Φρέντι Μέρκιουρι.

Γεννημένος στη Ζανζιβάρη της Τανζανίας το 1946, πέθανε στο Λονδίνο στις 24 Νοεμβρίου του 1991 από βρογχοπνευμονία, ως αποτέλεσμα του AIDS, με το οποίο είχε διαγνωστεί τέσσερα χρόνια πριν. Τα 45 γεμάτα χρόνια ζωής του πάνω στη γη, μάς έδωσαν 10 λόγους για να μας λείπει για πάντα.

Η φωνή του

Μεγαλώνοντας στην Ινδία, όπου η οικογένειά του μετακόμισε λίγο μετά τη γέννησή του, έκανε μαθήματα πιάνου. Η έκταση της φωνής του στο κλειδί του σολ και το κλειδί του φα ήταν εφάμιλλη του εύρους δεκάδων μουσικών οργάνων. Κάλυπτε τέσσερις (!) ολόκληρες οκτάβες. Εκ φύσης ήταν βαρύτονος, "έπαιζε", όμως, με την τονικότητα όποτε και όπως ήθελε, φτάνοντας με χαρακτηριστική ευκολία σε νότες που μπορούν να "πιάσουν" μόνο οι σοπράνο.

  Προσάρμοζε την άρθρωσή του όπως έπρεπε, σε κάθε λέξη κάθε κομματιού, "πατώντας" πάντα στο ρυθμό, με μια εκφραστικότητα που αφαιρούσε κάθε τυπικό – τεχνικό στοιχείο από την ερμηνεία του, αφήνοντας τη χροιά του να επιβληθεί μαγικά στην κάθε μελωδία. Κι όλα αυτά, χωρίς ποτέ να έχει κάνει μαθήματα φωνητικής.

Η βιρτουοζιτέ του

Τα μαθήματα πιάνου στην Ινδία διήρκησαν μέχρι να κλείσει τα 9 του. Ξεκίνησε να μαθαίνει κιθάρα πολλά χρόνια μετά, όταν ενηλικιώθηκε και μετακόμισε στην Αγγλία. Έχοντας έμφυτο ταλέντο στο πιάνο, επικεντρώθηκε σ’ αυτό και τα keybords. Έπαιζε στα κομμάτια των Queen, τόσο στο στούντιο, όσο και στα λάιβ.

Ωστόσο, ο ίδιος δε θεωρούσε ότι ήταν βιρτουόζος, παραγνωρίζοντας ότι, ενώ είχε διδαχθεί για ελάχιστα χρόνια πιάνο, η κάθε περφόρμανς του ήταν επαγγελματική.

Και πάνω απ’ όλα, είχε "ψυχή" και δεν επρόκειτο για μια απλή μηχανική και άρτια εκτέλεση. Με την πάροδο των χρόνων απέφευγε να παίζει ο ίδιος στα λάιβ του, τόσο γιατί φοβόταν μην κάνει κάποιο λάθος (ιδίως στο "Bohemian Rhapsody"), όσο γιατί ήθελε να είναι ελεύθερος να κινείται πάνω στη σκηνή.

Το στιλ του

Έβαλε τη δική του σφραγίδα στο γκλαμ ροκ. Μεγάλα εντυπωσιακά πριντς, δερμάτινα παντελόνια, perfectos, σατέν κολλητές φόρμες, bespoke κοστούμια αρλεκίνου με μπαλαρίνες, γούνες και λεπτές αλυσίδες εναλλάσσονταν στην γκαρνταρόμπα του, καθιστώντας μοναδική την κάθε δημόσια εμφάνισή του. Κανείς δε θα ξεχάσει το κίτρινο δερμάτινο σακάκι του με τις πολλαπλές αγκράφες, με το οποίο είχε εμφανιστεί σε πολλές συναυλίες, άλλοτε με λευκά τισέρτ και παντελόνια με ρίγες στο πλάι, άλλοτε με κίτρινα αθλητικά τισέρτ μάρκας "Champion".

Η αδύνατη σιλουέτα του τού έδινε τη δυνατότητα να μπορεί να "παίζει" με την εμφάνισή του, διοχετεύοντας όλη τη θεατρικότητά του πάνω στη σκηνή. Το flamboyant βγάζει νόημα λίγες φορές. Ο Μέρκιουρι ήταν μια από αυτές.
Εκτός σκηνής προτιμούσε συχνά τον συνδυασμό στενό τζιν – αθλητικό μπλουζάκι με τιράντες, ενώ είχε μεγάλη αδυναμία στα τισέρτ με καρτούν και super heroes. Η χαρακτηριστική κουπ των μαλλιών του με τη φράντζα και τον σβέρκο των αρχών των 70s αντικαταστάθηκε σχετικά γρήγορα με το κοντό κόψιμο και αργότερα με το ακόμα πιο κοντό κόψιμο.
Τα περσικά του γονίδια (η καταγωγή της ινδικής φυλετικής ομάδας των γονιών του ήταν από το Ιράν) τού είχαν χαρίσει δυο μεγάλα εκφραστικά μάτια και τεράστια χείλη. Το πάντα περιποιημένο μουστάκι του τόνιζε περαιτέρω το απροσδιόριστα εξωτικό στοιχείο του προσώπου του. 

Η εκρηκτικότητά του στη σκηνή

  Η παρουσία του στις λάιβ εμφανίσεις δεν ήταν απλά θεατρική. Σκέτη θεατρικότητα μπορεί, θεωρητικά, να παρουσιάσει καθένας μας. Ο ίδιος εναπόθετε την ψυχή του στη χούφτα και του τελευταίου θεατή της συναυλίας του. Έτρεχε πέρα – δώθε, χοροπηδούσε, έπαιζε πιάνο όρθιος, ζούσε τα κομμάτια του, στράγγιζε κάθε νότα πάνω στη σκηνή, αγκαλιάζοντας το μικρόφωνο κι εκτοξεύοντας παντού την ενέργειά του.

Οι μουσικές συνθέσεις του

Οι μεγαλύτερες επιτυχίες των Queen οφείλονται στις μουσικές συνθέσεις του Μέρκιουρι και ιδίως στην ικανότητά του να συνδυάζει διαφορετικά είδη μουσικής σε κάθε κομμάτι, με τρόπο ώστε η μελωδία να κυριεύει ταυτόχρονα το μυαλό και το σώμα του ακροατή. Η εμμονή στη χορωδιακή ερμηνεία πολλών κομματιών και από τα τέσσερα μέλη της μπάντας προήλθε από την επιρροή των γκόσπελ στον Μέρκιουρι και, μέσω των συνθέσεών του, ταίριαξε ιδανικά με τα υπόλοιπα είδη της μουσικής του, όπως το χαρντ ροκ, η ροκαμπίλι και η ντίσκο. Η δε "'τεχνική" της μουσικής γραφής του συνίστατο κυρίως στη σύλληψη της μελωδίας και την αναπαραγωγή της στο πιάνο ή την κιθάρα, χωρίς να είναι απαραίτητη η χρήση της παρτιτούρας.
διαβάστε την συνέχεια εδώ