Η τεράστια επιβλητική ταμπέλα της δέσποζε στην Συγγρού, αλλά δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που έβλεπες μπαίνοντας μέσα.
Την περίοδο των γιορτών οι ντίσκο είχαν …την τιμητική τους! Ο κόσμος έκανε ουρά έξω από το μαγαζί.
Ο τότε dj της Μπαρμπαρέλα , Πέτρος Μπρατάκος, θυμάται χαρακτηριστικά τα Χριστούγεννα του ΄85 όπου η ουρά πήγαινε παράλληλα με την λεωφόρο Συγγρού και σπρωχνόντουσαν για να μπουν μέσα, μέχρι που έσπασαν την πόρτα και ήρθε η αστυνομία.
Πέρα από τα καθιερωμένα, την περίοδο των γιορτών υπήρχαν διάφορα χάπενινγκ στη Μπαρμπαρέλα, όπως τραγουδιστές, συγκροτήματα ακόμα και μαγικά σόου από τον φημισμένο για την εποχή, Ξανθό Μάγο. Κοντά στις γιορτές γινόταν και ο καθιερωμένος χορός των μαθητών της τρίτης Λυκείου με στόχο την ενίσχυση του ταμείου για την πενθήμερη εκδρομή των μαθητών.
Ο λαμπερός «μύθος» της Συγγρού
Η Μπαρμπαρέλα ήταν μια από τις μεγαλύτερες ντισκοτέκ της εποχής με μια φωτιζόμενη πίστα στην μέση, μεγέθους 120 τετραγωνικών, που έμοιαζε με την πίστα που έχουμε δει στην ταινία «Πυρετός το Σαββατόβραδο» με τον Τζον Τραβόλτα.
Τα αμέτρητα φωτορρυθμικά, η ντισκομπάλα, οι φωτοσωλήνες με νέον και ένας τεράστιος επιβλητικός καθρέφτης άφηναν άφωνους τους θαμώνες του μαγαζιού οι οποίοι όταν πήγαιναν για πρώτη φορά στην ντίσκο, έμεναν με το στόμα ανοιχτό.
Η Μπαρμπαρέλα ήταν από τις πρώτες ντισκοτέκ αμερικανικών προδιαγραφών.
Από όλες τις γωνιές της Αθήνας ο κόσμος συνέρρεε στην Μπαρμπαρέλα για να διασκεδάσει, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, που γινόταν το αδιαχώρητο.
Γύρω στις 12 η ώρα γινόταν η καθιερωμένη έναρξη με τα οπτικά εφέ: καπνοί, λέιζερ, μπουρμπουλήθρες, κανονάκια που πετάγανε καραμέλες στο κόσμο.
Η «έναρξη», διαρκούσε περίπου 20 λεπτά και ήταν άκρως εντυπωσιακή. Στην συνέχεια ο ντιτζέι έπαιρνε το μικρόφωνο και καλωσόριζε τον κόσμο, δίνοντας του το σύνθημα για να ανέβει στην πίστα να χορέψει.
Γύρω στις 2 η ώρα, το χορευτικό πρόγραμμα διέκοπταν τα μπλουζ που διαρκούσαν περίπου μισή ώρα.
Η ώρα των μπλουζ ήταν η στιγμή που το φλερτ γεννιόταν πάνω στην πίστα.
Ο νεαρός πήγαινε στην κοπέλα και της έλεγε: «χορεύουμε;» και εάν απαντούσε «όχι» ή «είμαι κουρασμένη, πονάει το πόδι μου κλπ» πήγαινε στην επόμενη.
Κατά τη διάρκεια των μπλουζ, η πίστα γέμιζε με πάνω από 100 ζευγαράκια που δεν ήθελαν να σταματήσει ο χορός!
Οι διαγωνισμοί χορού
Χαρακτηριστικοί ήταν οι διαγωνισμοί χορού που γίνονταν στις ντίσκο. Υπήρχε μια επιτροπή από γνωστά ονόματα όπως ο Στάθης Ψάλτης, ο Μάκης Δελαπόρτας, ο Πάνος Μιχαλόπουλος, ο Σταμάτης Γαρδέλης και άλλοι, οι οποίοι ψήφιζαν τον καλύτερο χορευτή.
Τα έπαθλα που δίνονταν δεν ήταν χρηματικά πόσα, αλλά προϊόντα από καταστήματα που ήταν …οι χορηγοί του διαγωνισμού.
Πέρα όμως από τους διαγωνιζόμενους υπήρχαν και κάποιοι θαμώνες που κέρδιζαν τις εντυπώσεις με τις φιγούρες τους και γίνονταν οι κυρίαρχοι της πίστας.
Όσοι διασκέδαζαν στην Μπαρμπαρέλα θυμούνται τον χορευτή που τον αποκαλούσαν «Μουγγό». Ήταν ένας κωφάλαλος, αλλά χαρισματικός χορευτής, ο οποίος χόρευε παίρνοντας το ρυθμό από τα φωτορυθμικά. Αξέχαστοι είναι και ο Μαρίνος που έκανε το ρομπότ και το moon walk του Μάικλ Τζάκσον και ο Στηβ Σβούρα, που έκανε 30 στροφές στην σειρά.
Οι άρχοντες των ντίσκο ήταν οι καρεκλάδες…Ψηλοκάβαλο ψαράδικο παντελόνι, φαρδιά ζώνη, λευκή κάλτσα και μαύρο παπούτσι.
Οι καρεκλάδες ανέβαιναν στην πίστα και έκαναν φιγούρες όπως σπαγγάτο, το «ελικόπτερο», στροφές και αυτοσχεδιασμούς.
Το ντύσιμο των 80ς
Αυτό πού χαρακτήριζε τα 80ς αλλά και τις ντίσκο ήταν το ντύσιμο. Πρόκειται για τη γενιά του χρώματος και του, ως ένα βαθμό, κιτς. Βάτες, σακάκια σατέν και βελούδινα, πολύχρωμα πουκάμισα, παντελόνια μπάγκι ή παντελόνια καμπάνα, φαρδιές ζώνες, μυτερά παπούτσια, ήταν μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά του ντυσίματος των 80ς. Επίσης εκείνη την δεκαετία άλλαξε και το κούρεμα. Τα αγόρια είχαν χαίτη «λασπωτήρα» και φράντζες μέχρι τη μύτη και τα κορίτσια περμανάντ, ενώ τα αγόρια είχαν ξεκινήσει δειλά να βάφουν τα μαλλιά τους με οξυζενέ και τα κορίτσια να κάνουν ξανθιές ανταύγειες.
Στα 90ς χαρακτηρίστηκε η εποχή του χρώματος και των κιτς τάσεων, αλλά τελικά όσο περνάει ο καιρός τη θυμόμαστε με νοσταλγία.
Άλλωστε η γενιά των 80ς ήταν η πρώτη που μεγάλωσε χωρίς πολλούς περιορισμούς και με λιγότερα απωθημένα.
Έβγαινε πιο συχνά, διασκέδαζε και ακολουθούσε τη μόδα, που τότε παγκοσμίως έβγαινε από τα 70ς και έψαχνε μέσα από τις συνηθισμένες υπερβολές μια νέα ταυτότητα. Αυτή ήταν απλά ένα μικρό απόσπασμα της εφηβείας των σημερινών 40+….
Τελικά δεν ήταν και άσχημα.
πηγή
