Η εικόνα είναι γεμάτη πληροφορίες, για μια πόλη που κάποτε ήταν όμορφη. Την Αθήνα.
Σύμφωνα με τη λεζάντα, βλέπουμε την οδό Πατησίων το 1896. Σήμερα, αυτό το κομμάτι και έως την Πανεπιστημίου ονομάζεται Αιόλου.
Αλλά και η Πατησίων, όπως την ξέρουμε σήμερα, στο πρώτο της κομμάτι ονομάζεται πλέον 28ης Οκτωβρίου. Ε, λοιπόν, αυτή η ονομασία δεν μου έχει εντυπωθεί… και όχι σε μένα αλλά και για πολύ κόσμο, ο δρόμος παραμένει η οδός Πατησίων.
Γυρίζουμε στην εικόνα μας…
Ευτυχώς, μέσα στη λαίλαπα των κατεδαφίσεων και της αντιπαροχής και τα δύο γωνιακά κτίρια επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας.
Τα υπόλοιπα όμως;
Αριστερά: το τριώροφο νεοκλασικό με το αέτωμα, γνωστότερο σε μας από την δεκαετία του 1920 ως ξενοδοχείο «Ο Απόλλων», στέγαζε επίσης ξενοδοχείο το 1896 αλλά η επιγραφή είναι δυσδιάκριτη (Grand Hotel…).
Μετά το ξενοδοχείο Απόλλων φαίνεται αμυδρά το διώροφο νεοκλασικό με τις μαρμάρινες στήλες και τα ιωνικά κιονόκρανα στους εξώστες, τα παραθύρια στολισμένα με αετώματα, το άγαλμα στην κόγχη… Στο ισόγειο του κτηρίου μεταφέρθηκε το ιστορικό καφενείο «Παρθενών» από την αρχική θέση, που ήταν στην απέναντι πλευρά.
Το κατεδάφισαν το 1969.
Εδώ το υπέροχο νεοκλασικό, όπως μας το παρέδωσε ο Γιάννης Τσαρούχης.
Στο βάθος, αριστερά, στη συμβολή με την Πατησίων, εκεί που σήμερα είναι η Εθνική Τράπεζα, διακρίνεται η οικία του αρχιτέκτονα Λύσανδρου Καυταντζόγλου (1811 – 1885). Στο ισόγειό της στεγαζόταν το «Καφενείο των Γερόντων».Δεξιά: Το Ξενοδοχείο «Πρίγκηψ Γεώργιος», Σταδίου 56 & Αιόλου 98, όπου στο ισόγειό του διακρίνεται φαρμακείο.
Προσοχή: Στην εικόνα αριστερά, άκρη-άκρη, μόλις και φαίνεται ο εξώστης κάποιας διώροφης (;) κατοικίας. Δεν έχουμε -μέχρι στιγμής- άλλη εικόνα του σπιτιού.
Ένα από τα 4 κτίρια που ήταν στην συμβολή της Σταδίου με την Αιόλου, ήταν της Βασιλικής Μπαλάνου και είχε κατασκευαστεί το 1891. Ελπίζω να βρεθούν εν καιρώ κι άλλες πληροφορίες.
Σχόλιο – τεκμηρίωση: Δέσποινα Δρεπανιά , δημιουργός της σελίδας «Η Αθήνα μέσα στο χρόνο».
Πηγή: «Η Ελλάς κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνας του 1896: Πανελλήνιον Εικονογραφημένον Λεύκωμα».
Εν Αθήναις: Εκ του Τυπογραφείου της Εστίας Κ. Μάισνερ και Ν. Καργαδούρη, 1896.
πηγή
Σύμφωνα με τη λεζάντα, βλέπουμε την οδό Πατησίων το 1896. Σήμερα, αυτό το κομμάτι και έως την Πανεπιστημίου ονομάζεται Αιόλου.
Αλλά και η Πατησίων, όπως την ξέρουμε σήμερα, στο πρώτο της κομμάτι ονομάζεται πλέον 28ης Οκτωβρίου. Ε, λοιπόν, αυτή η ονομασία δεν μου έχει εντυπωθεί… και όχι σε μένα αλλά και για πολύ κόσμο, ο δρόμος παραμένει η οδός Πατησίων.
Γυρίζουμε στην εικόνα μας…
Ευτυχώς, μέσα στη λαίλαπα των κατεδαφίσεων και της αντιπαροχής και τα δύο γωνιακά κτίρια επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας.
Τα υπόλοιπα όμως;
Αριστερά: το τριώροφο νεοκλασικό με το αέτωμα, γνωστότερο σε μας από την δεκαετία του 1920 ως ξενοδοχείο «Ο Απόλλων», στέγαζε επίσης ξενοδοχείο το 1896 αλλά η επιγραφή είναι δυσδιάκριτη (Grand Hotel…).
Μετά το ξενοδοχείο Απόλλων φαίνεται αμυδρά το διώροφο νεοκλασικό με τις μαρμάρινες στήλες και τα ιωνικά κιονόκρανα στους εξώστες, τα παραθύρια στολισμένα με αετώματα, το άγαλμα στην κόγχη… Στο ισόγειο του κτηρίου μεταφέρθηκε το ιστορικό καφενείο «Παρθενών» από την αρχική θέση, που ήταν στην απέναντι πλευρά.
Το κατεδάφισαν το 1969.
Εδώ το υπέροχο νεοκλασικό, όπως μας το παρέδωσε ο Γιάννης Τσαρούχης.
Στο βάθος, αριστερά, στη συμβολή με την Πατησίων, εκεί που σήμερα είναι η Εθνική Τράπεζα, διακρίνεται η οικία του αρχιτέκτονα Λύσανδρου Καυταντζόγλου (1811 – 1885). Στο ισόγειό της στεγαζόταν το «Καφενείο των Γερόντων».Δεξιά: Το Ξενοδοχείο «Πρίγκηψ Γεώργιος», Σταδίου 56 & Αιόλου 98, όπου στο ισόγειό του διακρίνεται φαρμακείο.
Προσοχή: Στην εικόνα αριστερά, άκρη-άκρη, μόλις και φαίνεται ο εξώστης κάποιας διώροφης (;) κατοικίας. Δεν έχουμε -μέχρι στιγμής- άλλη εικόνα του σπιτιού.
Ένα από τα 4 κτίρια που ήταν στην συμβολή της Σταδίου με την Αιόλου, ήταν της Βασιλικής Μπαλάνου και είχε κατασκευαστεί το 1891. Ελπίζω να βρεθούν εν καιρώ κι άλλες πληροφορίες.
Σχόλιο – τεκμηρίωση: Δέσποινα Δρεπανιά , δημιουργός της σελίδας «Η Αθήνα μέσα στο χρόνο».
Πηγή: «Η Ελλάς κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνας του 1896: Πανελλήνιον Εικονογραφημένον Λεύκωμα».
Εν Αθήναις: Εκ του Τυπογραφείου της Εστίας Κ. Μάισνερ και Ν. Καργαδούρη, 1896.
πηγή