Το κουδούνι χτυπά πάντα στις 8.00 ακριβώς. Τρέχοντας μετα βίας προλαβαίνετε την προσευχή. (Στη δική μας προσευχή, τότε, ζητούσαμε να έχει αρρωστήσει ο δάσκαλος! Σήμερα προσευχόμαστε για το ακριβώς αντίθετο).
Κοιτάζοντας τα παιδιά να μπαίνουν, σύροντας τα πόδια, στις τάξεις, αναπόφευκτα ανατρέχουμε στις δικές μας μνήμες, όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο..
Τότε που τεχνολογία σήμαινε κασετίνες που ανοίγουν με μαγνήτες ή με κουμπιά!
…και μολύβια που άλλαζαν μύτες!
Τότε που «ντύναμε» τα βιβλία με αυτοκόλλητο…
…για να μη φθαρεί το εξώφυλλο και το πιο περιποιημένο ντύσιμο έδειχνε πόσο επιμελής ήταν ο μαθητής.
Τότε που «στολίζαμε» τα μολύβια με Ευχούληδες!
Τότε που αγαπημένο μας μάθημα ήταν η Φυτολογία…
…που μας έμαθε να φυτεύουμε…
Και «τρόμος» μας η Γεωγραφία!
Τότε που «in» ήταν η συμμαθήτρια που κρατούσε το πιο στιλάτο παγούρι…
…ή πτυσσόμενο ποτήρι
…ή που φορούσε σκουλαρίκια-αυτοκόλλητα!
Όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο δεν υπήρχαν τσάντες με ροδάκια…
…ούτε πίνακες με μαρκαδόρους, και η σκόνη της κιμωλίας μας έφερνε φτέρνισμα!
Όταν καταργήθηκε το πολυτονικό σύστημα κάναμε πάρτι!
Ενώ για την κατάργηση της ποδιάς, οι απόψεις ακόμα διχάζονται…
Κάποιοι από εμάς πηγαίναμε σχολείο και τα Σάββατα, ενώ οι περισσότεροι πηγαίναμε μία εβδομάδα πρωί και μία εβδομάδα απόγευμα.
Όλοι, πάντως, πηγαίναμε στο σχολείο χωρίς τους γονείς, αλλά με τα αδέλφια ή τους γείτονές μας. Δεν φοβόμασταν…
Όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο δεν υπήρχαν ιδιαίτερα και φροντιστήρια για μαθητές Δημοτικού!
Έπεφτε διάβασμα στο σπίτι, διαφορετικά έπιπτε… ράβδος και από τον δάσκαλο και από τον γονιό που ήταν σύμμαχος του δασκάλου.
Όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο, ένα ήταν το σύνθημα που ζωγραφίζαμε παντού:
Το θυμάστε;
πηγή
