Έχουν μία παρουσία, μία διαχρονικότητα, μία αύρα που πολύ δύσκολα περνάει απαρατήρητη. Όμως πόσοι από εμάς είμαστε σε θέση να καθίσουμε πίσω από το τιμόνι ενός τέτοιου οχήματος και πολύ παραπάνω πόσα € πρέπει να αποχωριστεί κάποιος για να γίνει κάτοχος ενός πραγματικά κλασσικού, με κάθε έννοια της λέξης, αυτοκινήτου;
Εντάξει, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, όλοι μας θα ήμαστε τρισευτυχισμένοι μόνο και μόνο αν δούμε ένα τέτοιο στον δρόμο και κάθε φαντασίωση απόκτησης ενός τέτοιου αυτοκινήτου είναι ακριβώς αυτό, φαντασίωση (εκτός αν υπάρχει κάποιος ζάμπλουτος ανάμεσά μας και δεν το ξέρω). Γιατί το λέω αυτό; Γιατί όντας αυτός που γράφει αυτό το κομμάτι, είμαι σε θέση να γνωρίζω τα ποσά που απαιτούνται πριν από εσάς. Μην αποθαρρύνεστε όμως, τα όνειρά σας θα καταστραφούν ευθύς αμέσως αφού ξεκινάμε την λίστα και δεν χρειάζεται να διαβάσετε πολύ για να διαπιστώσετε αυτό που διαπίστωσα εγώ: πως ούτε στα όνειρά μας έχουμε τόσα λεφτά…
10. 1937 Mercedes-Benz 540K Spezial Roadster
Αν ένα αυτοκίνητο μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η επιτομή της γερμανικής μηχανολογίας και μαστοριάς, αυτό θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα το 540K Spezial Roadster της Mercedes Benz. Παρουσιάστηκε στην έκθεση του Παρισιού το 1936 και το 540K αντικαθιστούσε το 500K. Κάθε ένα από τα 26 που παράχθηκαν ήταν κατασκευασμένο σύμφωνα με τις επιθυμίες του πελάτη με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν δύο ίδια. Παρότι μετρούσε πάνω από 5 μέτρα σε μήκος, το 540K φιλοξενούσε μόλις δύο επιβάτες και ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι δεν φαινόταν «περίεργο». Με κάποιον περίεργο τρόπο έμοιαζε αρμονικό με αναλογίες που όχι απλά ικανοποιούσαν αλλά συνάρπαζαν το μάτι. Εξίσου εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως κάτω από το πανέμορφο εξωτερικό, το chassis ήταν στην αιχμή της τότε τεχνολογίας, δανεισμένο απευθείας από τα ασημένια βέλη που έτρεχαν στα Grand Prix, το αντίστοιχο του ανθρακονημάτινου monocoque σε σημερινά supercars, και η ανάρτηση ήταν ανεξάρτητη και στους τέσσερις τροχούς. Την κίνηση αυτού του οχήματος είχε αναλάβει ένας 8κύλινδρος σε σειρά κινητήρας, 5.000 κ.εκ. με υπερσυμπιεστή που απέδιδε 180 άλογα στις 3.400 σ.α.λ. που εκτόξευε την 540K στην εξαιρετικά υψηλή για την εποχή τελική των 170km/h. Όλη αυτή η τεχνολογία, μαζί με το πανέμορφο παρουσιαστικό και την σπανιότητα, έχουν το αντίκτυπό τους στην τιμή φυσικά. Το συγκεκριμένο 540K Spezial Roadster, πωλήθηκε το 2011 σε δημοπρασία στην Καλιφόρνια για 9,68 εκατομμύρια δολάρια! Και είμαστε ακόμα στο 10!
9. 1931 Bugatti Royale Type 41 Kellner Coupe
Η Type 41 ήταν το πιο πολυτελές και extreme όχημα της φίρμας μέχρι εκείνη την εποχή και προοριζόταν για αξιωματούχους, επικεφαλείς κρατών και γενικότερα όποιον είχε αρκετά χρήματα για να το αγοράσει και να πληρώνει και σοφέρ… Ήταν τεράστιο σε μήκος (6,4 μέτρα) αλλά και χωρητικότητα κινητήρα (12,7 λίτρα) και σε καμία περίπτωση δεν προσπαθούσε να είναι διακριτικό, μάλλον το αντίθετο! Όταν παρουσιάστηκε, είχε προγραμματιστεί παραγωγή 25 Type 41 αλλά εκείνη την εποχή χτύπησε και η ύφεση με αποτέλεσμα να παραχθούν μονάχα 6. Από αυτά 3 πήγαν σε πελάτες και τα υπόλοιπα έμειναν στην οικογένεια Buggati όμως το project Type 41 δεν ήταν απόλυτη αποτυχία αφού την τελική ο Ettore πούλησε 25 κινητήρες στους γάλλους για κάποιου είδους τρένα! Η εν λόγω πάντως Type 41, με την ονομασία Kellner Coupe, ήταν η πέμπτη κατά σειρά κατασκευής και δεν πωλήθηκε, την κράτησε ο Ettore. Στο πέρασμα των ετών, το αυτοκίνητο «γνώρισε» αρκετούς ιδιοκτήτες μέχρι το 1987 οπότε και δημοπρατήθηκε στο Λονδίνο και πωλήθηκε για 9,8 εκατομμύρια δολάρια! Πηγές λένε ότι το όχημα άλλαξε χέρια και το 1990 για 15,7 εκατομμύρια δολάρια αλλά εφόσον δεν είναι διασταυρωμένο, θα κρατήσει την ένατη θέση στη λίστα μας.
8. 1931 Duesenberg Model J
Στο νούμερο 8 έχουμε μία ιδιαίτερη περίπτωση. Η Duesenberg ιδρύθηκε το 1913 και ενώ μέχρι το 1920 είχε σπάσει ήδη το ρεκόρ ταχύτητας στο έδαφος και το 1921 ο Jimmy Murphy κέρδισε το γαλλικό GP με ένα Duesenberg, η εταιρία κατέρρευσε. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Etton Loban Cord αγόρασε τη φίρμα και προσέλαβε τον Frank Duesenberg (!) για να του σχεδιάσει ένα όχημα που θα συναγωνιζόταν τους καλύτερους Ευρωπαίους κατασκευαστές. Αυτό το όχημα ήταν το Model J που παρουσιάστηκε ως γυμνό chassis το 1928 στη Νέα Υόρκη σε δύο εκδοχές. Μία με κοντό (3,6m) και μία με μακρύ (3,9m) μεταξόνιο. Εδώ μπαίνει η ιδιαιτερότητα! Το Model J θα πωλείτο μονάχα ως γυμνό chassis! Την κατασκευή του υπόλοιπου οχήματος θα αναλάμβαναν τρίτοι, όπως ο LeBaron, ο Murphy ή ο Derham. Αν ο μελλοντικός ιδιοκτήτης είχε εξαιρετικά βαθιές τσέπες, μπορούσε η Duesenberg να κατασκευάσει ολόκληρο το όχημα, αλλά δεν έχω παραδείγματα για να το υποστηρίξω… Το συγκεκριμένο Duesenberg πάντως, είχε κατασκευαστεί από τον Murphy και ήταν αυτό με το μακρύ μεταξόνιο. Το Model J, είχε τεχνολογία προερχόμενη από του αγώνες. Η υδραυλική ρυθμιζόμενη (με έναν περιστροφικό διακόπτη στο ταμπλό) υποβοήθηση φρεναρίσματος, οι 4 βαλβίδες ανά κύλινδρο και οι 2 εκκεντροφόροι επί κεφαλής ήταν μερικά από τα highlights. Ο 6,8 λίτρων κινητήρας του απέδιδε 265 άλογα και πάνω από 500Nm ροπής που ήταν παραπάνω από αρκετά για κινήσει ταχύτατα το 2,4 τόνων αμάξωμα ενώ το chassis και η ανάρτηση ήταν συμβατικά στη σχεδίαση και την τεχνολογία. Όπως και να έχει, το Duesenberg Model J Long Wheelbase Murphy Coupe του 1931 πωλήθηκε στο Pebble Beach, αφού πρώτα κέρδισε τον διαγωνισμό για την αρτιότερη αποκατάσταση, για 10,34 εκατομμύρια δολάρια. Με δεδομένο ότι είχε πέντε προηγούμενους ιδιοκτήτες και 12.500 μίλια στο οδόμετρο, νομίζω ότι ήταν λίγο υπερεκτιμημένο…
7. 1961 Ferrari 250GT SWB California Spyder
Επιτέλους! Πρώτα απ’ όλα, φύγαμε από την δεκαετία του ’30 και δεύτερον, μία Ferrari. Και τι Ferrari,η Cal Spyder. Και όχι μία οποιαδήποτε Cal Spyder, αλλά η Cal Spyder του James Coburn. Μηχανικά, η 250GT SWB California Spyder ήταν τυπική Ferrari της εποχής: σωληνωτό chassis, αμάξωμα Scaglietti με σχεδιασμό Pininfarina και έναν εκπληκτικό 3λιτρο V12 με τρία διπλά καρμπυρατέρ που απέδιδε 280 άλογα και μπορούσε (και ακόμα μπορεί) να κάνει οποιονδήποτε petrolhead να δακρύσει από ευχαρίστηση στο άκουσμά του… Το αμάξωμα μετρούσε 4,2 μέτρα μήκος, 1,7 μέτρα πλάτος, 1,3 μέτρα ύψος και ζύγιζε περίπου 1.200 κιλά. Από το 1957 οπότε και παρουσιάστηκε μέχρι και το 1963, περίπου 55 250GT SWB Cal Spyder πωλήθηκαν και πλέον είναι από τα πιο ποθητά κάμπριο αυτοκίνητα στον κόσμο. Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως αυτή η 250GT που σας είπα πιο πάνω, αυτή του James Coburn, πωλήθηκε το 2008 για σχεδόν 10,9 εκατομμύρια δολάρια στον Βρετανό ραδιοφωνικό παραγωγό Chris Evans.
6. 1968 Ford GT40
Τώρα τα πράγματα πραγματικά σοβαρεύουν. Το συγκεκριμένο όχημα τσεκάρει πρακτικά όλα τα κουτάκια στην λίστα με τους παράγοντες που κάνουν ένα αυτοκίνητο επιθυμητό. Ένα από τα ομορφότερα αυτοκίνητα στην ιστορία; Check. Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε ιδιαίτερα, το Ford GT40 ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα πιο αγαπητά σχήματα. Αγωνιστικό pedigree; Check. Νίκη στο Spa το 1967 αλλά και στη Monza το 1968 στα χέρια ενός Jacky Ickx. Φήμη στη μεγάλη οθόνη; Check.Το 1970, το αυτοκίνητο δανείστηκε στην Solar Productions, την εταιρία που εκείνη την εποχή γυρνούσε το LeMans με τον Steve McQueen για να το χρησιμοποιήσει ως camera car. Χρειάζεται να πούμε κι άλλα; Ας πούμε μερικά τεχνικά χαρακτηριστικά για να θυμηθούμε το αυτοκίνητο κάτω από τον μύθο. Πεντάλιτρος Ford V8 με απόδοση 425 άλογα και 535Nm ροπής που είχαν να κινήσουν μόλις 1075 κιλά! Τέσσερα δισκόφρενα, διπλά ψαλίδια εμπρός και διπλοί υστερούντες βραχίονες πίσω, πεντατάχυτο χειροκίνητο κιβώτιο και επιδόσεις που ακόμα και τώρα, 44 χρόνια μετά, κόβουν την ανάσα. 0-160km/h σε 8 δευτερόλεπτα και τελική που αγγίζει τα 340km/h. Δεν ξέρω αν όλα αυτά δικαιολογούν τα 11 εκατομμύρια δολάρια που έδωσε κάποιος πολύ τυχερός πολυεκατομμυριούχος συλλέκτης για να το αποκτήσει αλλά σίγουρα μιλάμε για ένα πραγματικά ιστορικό αμάξι.
5. 1960 Ferrari 250GT LWB California Spyder Competizione
Είδαμε το «κοντό» αδερφάκι της με το μικρό μεταξόνιο, τώρα ήρθε η ώρα να δούμε αυτή με το μακρύ. Από τις 50 California Spyders με μακρύ μεταξόνιο που κατασκευάστηκαν, μονάχα 9 είχαν αλουμινένιο «σώμα» και σωστά το μαντέψατε, αυτή είναι μία από αυτές. Τα τεχνικά χαρακτηριστικά είναι πανομοιότυπα με αυτά που ανέφερα πιο πάνω για την άλλη 250GT οπότε δεν θα τα επαναλάβω. Η συγκεκριμένη Ferrari ήταν ιδιοκτησία ενός από τους κορυφαίους παίκτες rugby στον Καναδά, του George Reed ο οποίος την πούλησε στον φημισμένο συλλέκτη Ferrari, Sherman Wolf. Με τον θάνατο του Wolf τον Μάρτιο του 2012, η 250GT LWB βγήκε σε δημοπρασία τον Ιούλιο και κατάφερε να φτάσει τα 11.275.000$! Όχι άσχημα…
4. 1936 Mercedes-Benz 540K Spezial Roadster
Πωπω… αυτή η λίστα γίνεται όλο και πιο εύκολη. Το αυτοκίνητο είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που μας άνοιξε την λίστα. Παρότι είναι δύο χρόνια μεγαλύτερο, δεν έγιναν αλλαγές στην πετυχημένη συνταγή που ονομάζεται 540K Spezial Roadster από την Mercedes Benz. Αν κάτι αξίζει να αναφερθεί, αυτό είναι η ιδιοκτήτρια της συγκεκριμένης 540K και η τιμή της. Αυτή η 540K Spezial Roadster λοιπόν, ανήκε στην Gisela Von Krieger, γερμανίδα βαρώνη, μία από τις πιο «μοδάτες» γυναίκες της εποχής της και μία από τις 10 πιο «μοδάτες» όλων των εποχών. Το οικόσημο της οικογένειάς της είναι ακόμη χαραγμένο στην πόρτα του αυτοκινήτου ενώ εντυπωσιακό είναι ότι το κράτησε την κατοχή της μέχρι και τον θάνατό της το 1989 οπότε και πωλήθηκε για πρώτη φορά. Κατέκτησε όμως την θέση που το βρίσκουμε τον Αύγουστο του 2012 οπότε και έπιασε τα 11,77 εκατομμύρια δολάρια.
3. 1957 Ferrari 250 Testa Rossa
Ναι, ναι, άλλη μία Ferrari και κοιτάξτε να συμβιβαστείτε με την ιδέα γιατί δεν τελειώσαμε ακόμα… Όπως και να έχει, στην τρίτη θέση βρίσκουμε άλλη μία Ferrari 250, αυτή τη φορά την Testa Rossa που πήρε το όνομά της από το κόκκινο χρώμα που είχαν τα καπάκια των βαλβίδων του κινητήρα της. Αυτή η Ferrari θεωρείται η δεύτερη πιο ποθητή όλων των εποχών, πίσω μονάχα από αυτή που βρίσκεται στην πρώτη θέση και πραγματικά καταλαβαίνω το γιατί. Η 250 Testa Rossa του 1957 πωλήθηκε το 2009 σε δημοπρασία της RM Auctions και έφτασε τα 12,4 εκατομμύρια δολάρια. Ο λόγος για αυτή την τιμή; Χμμμ, δεν ξέρω. Ίσως να είναι επειδή είναι μία από τις 22 που κατασκευάστηκαν συνολικά. Ίσως να είναι ο τρίλιτρος V12 με τον ένα εκκεντροφόρο επί κεφαλής, τα τρία διπλά Weber και τα 300 άλογα στις 7.200 σ.α.λ. Ίσως να είναι το πλούσιο αγωνιστικό pedigree με νίκες στην Αργεντινή, το Sebring, το Targa Florio και το LeMans. Ίσως στην τελική να είναι το γεγονός ότι αυτή η 250 Testa Rossa είναι από τα αρτιότερα παραδείγματα του μοντέλου που μας είναι γνωστό. Δεν ξέρω ποιο από τα παραπάνω είναι αλλά “drool…”
2. 1957 Ferrari Testa Rossa Prototipo
Ωπ, για δες, άλλη μία Ferrari. Και μάλιστα η «μαμά» της προηγούμενης και για να είμαστε ακριβείς, όλων των Testa Rossa, το πρωτότυπο! Το αυτοκίνητο με αριθμό chassis το «σατανικό» 0666TR ήταν το test mule για μία σειρά εργοστασιακών αγωνιστικών οχημάτων και κατά τη διάρκεια της ζωής του γνώρισε διάφορους κινητήρες, διατάξεις αλλά και designs. Βρήκε άδοξο τέλος σε ένα τρομακτικό ατύχημα στο LeMans όπου μετά την σύγκρουσή του με την Jaguar D-Type του Brousseler εκτοξεύθηκε φλεγόμενο στις μπαριέρες και αναγκαστικά καλύφθηκε με χώμα για να σβήσουν την φωτιά. Μετά το ατύχημα, ανακατασκευάστηκε για να συμμετέχει σε αγώνες μέχρι και το 1960 οπότε και αποσύρθηκε οριστικά όντας σε άσχημη κατάσταση και χωρίς μηχανή. Κατά το δεύτερο ή τρίτο rebuild του οχήματος, η δουλειά ήταν πλέον επιπέδου concours. Όμως πάλι κάτι έλειπε. Όταν το όχημα αγοράστηκε από τον Jon Shirley, ολοκληρώθηκε επιτέλους. Ο Shirley βρήκε τον αυθεντικό κινητήρα και το αποκατέστησε στα standards και designs που είχε για το LeMans του 1958. Σε αυτήν την κατάσταση και με πολλά βραβεία concours στο παλμαρές του, πωλήθηκε σε δημοπρασία για το τεράστιο ποσό των 16,39 εκατομμυρίων δολαρίων!
1. 1962 Ferrari 250 GTO
Δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία: Η Ferrari 250 GTO είναι ένα από τα καλύτερα Sports Cars όλων των εποχών και κατά πάσα πιθανότητα η καλύτερη Ferrari που έχει κατασκευαστεί στην ιστορία! Το αριθμητικό μέρος του ονόματός της αφορά την χωρητικότητα του κάθε κυλίνδρου ενώ το GTO σημαίνει “Gran Turismo Omologata”. Μόλις 39 κομμάτια βγήκαν από την γραμμή παραγωγής και αν αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν να έτρεξε η 250 GTO σε αγώνες αφού οι κανονισμοί απαιτούν 100 παραδείγματα, να σας απαντήσω πως όλα γίνονται με λίγη ιταλική εφευρετικότητα! Η Ferrari δεν αριθμούσε τα οχήματα με σειριακό τρόπο αλλά «πηδούσε» αρκετούς αριθμούς για οχήματα που απλά δεν υπήρχαν μπερδεύοντας έτσι την FIA… Γι’ αυτό λατρεύω τους Ιταλούς! Στα τεχνικά τώρα, η GTO φορούσε τον γνωστό τρίλιτρο V12 που είδαμε και πιο πάνω με 300 άλογα και κόφτη στις 8.500 σ.α.λ., είχε ατσάλινο σωληνωτό chassis με αλουμινένιο σώμα, διπλά ψαλίδια εμπρός και live-axle με ημι-ελλιπτικά ελατήρια πίσω, τέσσερα δισκόφρενα και βάρος που δεν ξεπερνούσε τα 1.040 κιλά. Η συγκεκριμένη GTO είχε κατασκευαστεί για τον Stirling Moss χωρίς όμως αυτός να την οδηγήσει αφού είχε εμπλακεί στο ατύχημα που τερμάτισε την καριέρα του τον Απρίλιο του 1962. Δεν θα πω τίποτε άλλο για το αυτοκίνητο παρά μόνο την τιμή του: 35.000.000$ Έτσι απλά! Το αγόρασε ο Craig McCaw ο οποίος είχε βγάλει 11,5 δις πουλώντας την AT&T, την γνωστή εταιρία τηλεπικοινωνιών πίσω το 1993. Δεν νομίζω να του λείψουν αλλά να ξέρει ότι παίζει να τον ζηλεύουν πάρα πολλά άτομα…
Σ.τ.Σ. Για να προλάβω διαμαρτυρίες πως υπάρχουν και άλλα ακριβότερα αυτοκίνητα που δεν μπήκαν στην λίστα να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα. Η λίστα αυτή έγινε με βάση επιβεβαιωμένες τιμές. Ξέρω ότι υπάρχουν και άλλα αυτοκίνητα που πωλήθηκαν γύρω στα 30 εκατομμύρια δολάρια αλλά αυτές ήταν μυστικές αγοραπωλησίες και δεν έχουν διασταυρωθεί
[Πηγή: Fastcar
Η
Type 41 ήταν το πιο πολυτελές και extreme όχημα της φίρμας μέχρι εκείνη
την εποχή και προοριζόταν για αξιωματούχους, επικεφαλείς κρατών και
γενικότερα όποιον είχε αρκετά χρήματα για να το αγοράσει και να πληρώνει
και σοφέρ… Ήταν τεράστιο σε μήκος (6,4 μέτρα) αλλά και χωρητικότητα
κινητήρα (12,7 λίτρα) και σε καμία περίπτωση δεν προσπαθούσε να είναι
διακριτικό, μάλλον το αντίθετο! Όταν παρουσιάστηκε, είχε προγραμματιστεί
παραγωγή 25 Type 41 αλλά εκείνη την εποχή χτύπησε και η ύφεση με
αποτέλεσμα να παραχθούν μονάχα 6. Από αυτά 3 πήγαν σε πελάτες και τα
υπόλοιπα έμειναν στην οικογένεια Buggati όμως το project Type 41 δεν
ήταν απόλυτη αποτυχία αφού την τελική ο Ettore πούλησε 25 κινητήρες
στους γάλλους για κάποιου είδους τρένα! Η εν λόγω πάντως Type 41, με την
ονομασία Kellner Coupe, ήταν η πέμπτη κατά σειρά κατασκευής και δεν
πωλήθηκε, την κράτησε ο Ettore. Στο πέρασμα των ετών, το αυτοκίνητο
«γνώρισε» αρκετούς ιδιοκτήτες μέχρι το 1987 οπότε και δημοπρατήθηκε στο
Λονδίνο και πωλήθηκε για 9,8 εκατομμύρια δολάρια! Πηγές
λένε ότι το όχημα άλλαξε χέρια και το 1990 για 15,7 εκατομμύρια δολάρια
αλλά εφόσον δεν είναι διασταυρωμένο, θα κρατήσει την ένατη θέση στη
λίστα μας.
Στο
νούμερο 8 έχουμε μία ιδιαίτερη περίπτωση. Η Duesenberg ιδρύθηκε το 1913
και ενώ μέχρι το 1920 είχε σπάσει ήδη το ρεκόρ ταχύτητας στο έδαφος και
το 1921 ο Jimmy Murphy κέρδισε το γαλλικό GP με ένα Duesenberg, η
εταιρία κατέρρευσε. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Etton Loban Cord αγόρασε
τη φίρμα και προσέλαβε τον Frank Duesenberg (!) για να του σχεδιάσει ένα
όχημα που θα συναγωνιζόταν τους καλύτερους Ευρωπαίους κατασκευαστές.
Αυτό το όχημα ήταν το Model J που παρουσιάστηκε ως γυμνό chassis το 1928
στη Νέα Υόρκη σε δύο εκδοχές. Μία με κοντό (3,6m) και μία με μακρύ
(3,9m) μεταξόνιο. Εδώ μπαίνει η ιδιαιτερότητα! Το Model J θα πωλείτο
μονάχα ως γυμνό chassis! Την κατασκευή του υπόλοιπου οχήματος θα
αναλάμβαναν τρίτοι, όπως ο LeBaron, ο Murphy ή ο Derham. Αν ο
μελλοντικός ιδιοκτήτης είχε εξαιρετικά βαθιές τσέπες, μπορούσε η
Duesenberg να κατασκευάσει ολόκληρο το όχημα, αλλά δεν έχω παραδείγματα
για να το υποστηρίξω… Το συγκεκριμένο Duesenberg πάντως, είχε
κατασκευαστεί από τον Murphy και ήταν αυτό με το μακρύ μεταξόνιο. Το
Model J, είχε τεχνολογία προερχόμενη από του αγώνες. Η υδραυλική ρυθμιζόμενη
(με έναν περιστροφικό διακόπτη στο ταμπλό) υποβοήθηση φρεναρίσματος, οι
4 βαλβίδες ανά κύλινδρο και οι 2 εκκεντροφόροι επί κεφαλής ήταν μερικά
από τα highlights. Ο 6,8 λίτρων κινητήρας του απέδιδε 265 άλογα και πάνω
από 500Nm ροπής που ήταν παραπάνω από αρκετά για κινήσει ταχύτατα το
2,4 τόνων αμάξωμα ενώ το chassis και η ανάρτηση ήταν συμβατικά στη
σχεδίαση και την τεχνολογία. Όπως και να έχει, το Duesenberg Model J
Long Wheelbase Murphy Coupe του 1931 πωλήθηκε στο Pebble Beach, αφού
πρώτα κέρδισε τον διαγωνισμό για την αρτιότερη αποκατάσταση, για 10,34 εκατομμύρια δολάρια. Με δεδομένο ότι είχε πέντε προηγούμενους ιδιοκτήτες και 12.500 μίλια στο οδόμετρο, νομίζω ότι ήταν λίγο υπερεκτιμημένο…
Είδαμε
το «κοντό» αδερφάκι της με το μικρό μεταξόνιο, τώρα ήρθε η ώρα να δούμε
αυτή με το μακρύ. Από τις 50 California Spyders με μακρύ μεταξόνιο που
κατασκευάστηκαν, μονάχα 9 είχαν αλουμινένιο «σώμα» και σωστά το
μαντέψατε, αυτή είναι μία από αυτές. Τα τεχνικά χαρακτηριστικά είναι
πανομοιότυπα με αυτά που ανέφερα πιο πάνω για την άλλη 250GT οπότε δεν
θα τα επαναλάβω. Η συγκεκριμένη Ferrari ήταν ιδιοκτησία ενός από τους
κορυφαίους παίκτες rugby στον Καναδά, του George Reed ο οποίος την
πούλησε στον φημισμένο συλλέκτη Ferrari, Sherman Wolf. Με τον θάνατο του
Wolf τον Μάρτιο του 2012, η 250GT LWB βγήκε σε δημοπρασία τον Ιούλιο
και κατάφερε να φτάσει τα 11.275.000$! Όχι άσχημα…
